Rozdział 36

-Jestem bardzo ciekawa co my teraz zrobimy.-zmieniłam pozycję na siedzącą.Powiem szczerze - panikowałam.
-Sam chciałbym wiedzieć.-Nathan szybko wstał przelotnie spoglądając na zegarek który wskazywał 9.28 -Zaraz a o ,której ty miałaś tak "naprawdę" dzisiaj przylecieć?
-Powiedziałam im ,że koło południa ale wiesz że plany były inne...Moim rodzice mieli się zorientować rano że wróciłam.-wstałam szukając wzrokiem moich ubrań.-Teraz to już nie istotne.
-Będziemy musieli zejść na dół.
-Nath to by oznaczało spotkanie z twoją rodziną!Sorry ale nie jestem na to chyba jeszcze gotowa.Poza tym jak zareagują widząc mnie , na dodatek rano po nocy spędzonej u ciebie?
-Powiemy im prawdę.-oznajmił zadowolony.-Przenocowałem cie tutaj ,to wszystko.
-Nie wiem...-ubierałam właśnie spodnie i spoglądałam przez okno.-Masz może pod oknem jakieś drzewo?
-Ty i te twoje genialne pomysły.-prychnął już ubrany , podszedł do mnie bliżej i chwycił moją rękę.-April ,nie bój się , moi rodzice wcale nie są tacy straszni.-powiedział spokojnym tonem patrząc badawczo w moje oczy.
-Wcale się nie boję.-zaprzeczyłam stanowczo na co szeroko się uśmiechnął.
-Tak się składa ,że już cie trochę znam.
-A idź ty..-przerwał mi składając soczysty pocałunek na moich ustach.Poczułam się o wiele lepiej ,jak by stres na chwilę odszedł w nie pamięć ,ale tylko po to by za chwilę wrócić ze zdwojoną siłą.
Dalej trzymał moją rękę lekko nią potrząsając.-Idziemy?
-Nie chce wystraszyć twoich rodziców..wyglądam pewnie tragicznie.
-Jak zwykle.-stwierdził bez zastanowienia śmiejąc się pod nosem za co pacnęłam go głowę
.
Po znalezieniu jakiegoś małego lusterka w jego komodzie i stwierdzeniu że jednak nie jest tak najgorzej chwyciłam mocno chłopaka za rękę i wyszliśmy ze swojej kryjówki.Na korytarzu spotkaliśmy Jess z miną jak by właśnie zobaczyła królową Brytyjską robiącą szpagaty w powietrzu.
-O!-nie spuszczała z nas zaskoczonego wzroku a ja czułam jak moja twarz robi się cała buraczana.-A więc to tak!No ja nie wiem czy ładnie się tak ukrywać.-uśmiechnęła się.
-Jess zaraz ci to wszystko wytłumaczymy.-zabrał głos Nathan.
-Nie trzeba.-machnęła ręką.-Jesteście dorośli.Miłego śniadania z rodzicami.-rzuciła pół złośliwie i zniknęła za białymi drzwiami obok.Spojrzałam z przerażeniem na chłopaka który już nie był tak rozentuzjazmowany jak wcześniej.Niczym duchy zeszliśmy po schodach.
-Nathan wiem ,że ty potrafisz bić w spaniu wszelkie rekordy ale nie zapominaj że są święta.-usłyszeliśmy głos Pani Sykes dobiegający z kuchni kiedy weszła na korytarz miała podobną minę jak Jess.-O! Mogłeś uprzedzić że masz gościa.
-Dzień dobry.
-To trochę skomplikowane mamo.
-Więc...zapraszam państwa na śniadanie.-powiedziała dosyć miłym tonem i odwróciła się skręcając do kuchni.Pierwsze wrażenie? Nathan to jak skóra zdjęta z matki ,ale brwi ma z pewnością po ojcu.Kobieta mimo ,że była dosyć zaskoczona wydawała się przyjaźnie nastawiona.Mój strach minimalnie opadł.Nathan czując że już tak mocno nie ściskam jego dłoni wysłał mi ciepły uśmiech i zaprowadził do stołu.
-Mają państwo bardzo ładny dom.-powiedziałam bo tylko tyle udało mi się wymyślić.
-Mam nadzieję ,że śniadanie będzie smakowało.-na stole wylądowały dwa talerze z omletami i kubkami aromatycznej herbaty.-Nath gentlemanie zapomniałeś przedstawić koleżanki.
Nathan już roździabił usta ale mu przerwałam.-April Jeferson.Bardzo miło mi panią poznać.-lekko się uśmiechnęłam co kobieta odwzajemniła.
-W normalnym wypadku powiedziałabym że Nath wiele mi o tobie opowiadał ale tak nie było.-stwierdziła żartobliwie.
-Nie miałem czasu a poza tym sama wiesz.
-Potem pogadamy teraz jedzcie bo nie będę znowu podgrzewać.

Po skończonym posiłku ,który zresztą był przepyszny i muszę stwierdzić że w życiu nie piłam tak dobrej herbaty dalej siedzieliśmy przy stole.
-Mamo!Nie masz pojęcia co się wczoraj wydarzyło...-i zaczął opowiadać jak to najpierw odebrał mnie z lotniska potem spędziliśmy mega męczące godziny na zakupach i wreszcie jak to włamywaczka Apil przemyślała swój plan aż wylądowałam tutaj.Potem płynnie przeszliśmy w opowieści o moim pobycie w Vegas i różnicach kulturowych między Anglią a Ameryką.Z biegiem rozmowy Karen -bo tak miała na imię matka Natha i tak właśnie kazała aby się do niej zwracać wydawała się coraz bardziej sympatyczniejszą i przyjazną osobą.Nie odczuwałam już żadnego dyskomfortu czy niezręczności w przebywaniu w domu Sykesów.Co tu dużo mówić zadomowiłam się tutaj przez tą godzinę jednak nadszedł mój czas i musiałam wracać.

-Szkoda ,że nie poznałam twojego taty pewnie też byłby bardzo miły.-powiedziałam kiedy staliśmy w przedpokoju żegnając się.
-Phil nie jest moim ojcem ,moi rodzice się rozwiedli.
-Rozumiem.
-I tak już za długo cię tu trzymam.-powiedział przytulając mnie.
-Nigdy nie będzie za długo.Jakoś trzeba sobie wynagrodzić te miesiące spędzone osobno.
-Moja mądra i romantyczna Ap.-wyszczerzył się słodko i naciągnął mi na uszy moją szarą beanie.
-Dzięki za gościnę ,transport i w ogóle za miłą noc.
-Cała przyjemność po mojej stronie.
-Ale po mojej trochę też.-zastrzegłam.Potem jeszcze raz mnie przytulił ale tym razem tak jak bym kiedy wyjdę zaraz przez drzwi miała już nigdy go nie zobaczyć.Pocałowałam go w policzek i otworzyłam drzwi z których natychmiast do środka wlało się zimne powietrze.
-Pamiętaj o naszym planie!-zawołał a ja odwróciłam się omal nie wywiając salta na śliskim chodniku na głośno się roześmiał.
-Pamiętam!Wiesz ,że jeden dzień mamy nie zaplanowany?
-Szykuj się na sylwestrową niespodziankę!
Uśmiechnęłam się i wysłałam mu w powietrzu całusa.-Na razie Lil Nath!
Dotarłam do bramki kiedy przypomniało mi się ,że przecież moje walizki i zakupy znajdują się w jego samochodzie.Zrobiłam tył zwrot i podbiegłam do drzwi.
-O jak się szybko za mną stęskniłaś!
-Hahahahah chciałbyś!Nathy moje rzeczy są w twoim samochodzie.-powiedziałam na co brunet pacnął się w czoło.-Zaraz cię odwiozę.-sięgnął na wieszak po kurtkę a kapcie wymienił na pierwsze z brzegu buty i zabierając kluczyki z szafki szybko wyszedł z domu.
W czasie jazdy co chwilę patrzeliśmy na siebie śmiejąc się głośno i równocześnie ciesząc swoim towarzystwem.
Zaparkował przez wejściem a potem wytaszczył z bagażnika moje walizki i zakupy by potem mimo moich protestów dostarczyć je pod same drzwi mojego domu.-Mam nadzieję że cię nie zabiją.
-Spokojnie potrafię ogarnąć nawet najgorsze sytuacje.
-Przykładne może być ta wczorajszo-dzisiejsza.
-O to to właśnie.-uśmiechnęłam się.-Czyli kolejne pożegnanie.
-Na to wygląda.-westchnął.-No chyba ,że zrekompensujesz się i zaprosisz mnie na świąteczny obiad.
-Spadaj do swojej rodzinki Sykes.- odepchęłam go lekko śmiejąc się.
-Skoro nalegasz.-zrobił "obrażoną" minę a żeby się nie smucił pocałowałam go przelotnie.-Widzimy się nie długo.Nath ze spuszczona głową i równocześnie chwytając się teatralnie za serce wrócił w stronę swojego samochodu ,potem patrzyłam jak odmierzacza.
Wzięłam głęboki wdech zimnego powietrza i pociągnęłam za klamkę taskając za sobą moje bagaże.-Cześć moja wspaniała rodzino!-zawołałam w wejściu i zaraz mama i tata wyrośli obok mnie.
-April?
-Co ty tu robisz?
-Spoko nie chcecie to wyjdę.
-Chodź tu skarbie!Matko jak się za tobą stęskniliśmy!

Tak jak się spodziewałam uściskom nie było końca.Witając się z nimi i opowiadając o tych wszystkich wydarzeniach poczułam się jakoś inaczej...Byłam po prostu szczęśliwa ,że tu jestem że wróciłam i przede wszystkim że wreszcie mogę ich znów zobaczyć.Muszę przyznać że dawno nie widziałam moich rodziców tak rozentuzjazmowanych.Diego wesoło stukał łapami po panelach i skakał na mój widok jak by zobaczył właśnie największą kość na świecie.Znowu byłam w moim domu ,w którym rozchodził się zapach pieczeni i piernika.Choinka dumnie stała w rogu salonu przyozdobiona złotymi bombkami ,które uwielbiałam wieszać gdy byłam mała.Siedziałam teraz na kanapie w salonie która wydawała się jak by bardziej wygodna niż zwykle ,miałam w rękach parujący kubek z herbatą -już drugą tego dnia i tak po prostu zadziwiająco swobodnie opowiadałam wszystko ze szczegółami mamie.Teraz wiedziałam ,że tęsknota to jedno z najnieprzyjemniejszych uczuć jakie do tej pory odczuwałam.

----------------------------------------------------------------------------------------
Witam was cieplutko! ;)

Mam dzisiaj dobry humorek.Taa przed chwilą wyławiałam z kibelka moją kartę do telefonu.Nie pytajcie nawet! ;D
Hmmm lekcje jeszcze nie ogarnięte a do poniedziałkowego poranka coraz bliżej.Całą ja.Cóż miałam zrobić skoro wena mnie dopadła w swe szpony i zmusiła do pisania ;) Mam nadzieję że rozdziałek jest ok bo mi się podoba ,może nie wile się dzieje ale jest taki pozytywny.

Cóż zmykam bo goni mnie czas czyt.odrabianie lekcji.Liczę ,że skomentujecie i wyrazicie swoje zacne opinie bo tego właśnie potrzebuje.Jeszcze che wam bardzo podziękować za wszystkie słowa uznania i wyznania miłości.Jesteście wielkie!
Do napisania słońca! ;*